TANTE JOY ZET ZICH IN VOOR JONGE MANTELZORGERS

Verhalen uit de praktijk van Tante Joy, een inmiddels landelijk bekende stichting, opgericht door de Hellevoetse Sandra Stakel, die zich inzet voor kinderen die naast hun school nog thuis de zorg hebben voor een ziek familielid. Haar werk wordt door een groot deel van de gemeenteraad gesteund, maar nog steeds ontbreekt elke vorm van steun vanuit de gemeente Hellevoetsluis. Vanaf september elke maand haar verhalen uit de praktijk..

Een jonge mantelzorger is een kind dat opgroeit met een ziek gezinslid.
Ik ben een meisje van 6 jaar en samen met mijn moeder en zusje van 4 jaar woon ik in een huis. Ons huis is vlak bij school. Als mama zich niet goed voelt dan ga ik samen mijn zusje naar school. Eerst breng ik haar naar haar klas en dan ga ik naar mijn eigen klas. De laatste tijd doet mamma raar. Ze zegt van die rare dingen. Ik denk dat zij haar pillen niet inneemt. Vandaag heb ik buikpijn maar mama wil dat ik naar school ga. Mamma is raar gekleed en ik wil niet dat ze mij naar school brengt. Straks vinden mijn klasgenoten dat ik een rare moeder heb.

Ze doet ook vreemd. Ze Praat veel. Mam, neem jij je pillen in? Geen antwoord. Ik pak haar pillen en leg deze op tafel. Oh ja, en een glas water. Mamma brengt ons mompelend naar school. Ik hoor niet goed wat ze zegt. Mamma wat zeg je? De ouders op het schoolplein kijken ons aan en gaan verder met elkaar praten. Waarom zeggen ze niets tegen ons? Mamma geeft ons een kus en zegt dat zij ons weer zal ophalen. Ik ga zo snel mogelijk naar binnen zodat mijn klasgenoten mij niet zien met deze rare vrouw. De hele dag heb ik een naar gevoel in mijn buik. Ik heb geen honger. Mijn klasgenoten spelen tikkertje.

Waarom speel je niet mee?, vraagt de juf. Ehmmmm… ik heb geen zin… maar dat is niet waar… ik durf niet stel dat ik gepest zal worden omdat mijn moeder zo raar doet en zich ook zo raar kleed. Ze had een klein mes in haar haar verstopt. Voor als zij ratten op straat zou tegen komen, zei ze. Gisteren vroeg zij of ratten aan mij hadden gezeten. Ze wilde in mijn broekje kijken. Ik was erg bang. De school bel gaat. Iedereen rent naar buiten. Ik wacht nog even. Langzaam loop ik naar buiten. De school plein is leeg, op mijn zusje en de haar juf na.

Mamma is er niet. De pijn in mijn buik wordt steeds groter. Zou mamma jullie ophalen? Ja, dat heeft zij gezegd. Misschien is zij het vergeten. Wij lopen wel naar huis, hebben wij vaker gedaan. Dat weet de juf en wij mogen naar huis. Ik ga steeds sneller lopen en sleur mijn zusje met me mee. Loopt toch niet zo snel, hoor ik haar piepen. Schiet toch op, snauw ik naar haar. Wat hoor ik voor geluid. Een ambulance passeert ons met hoge snelheid. Ik zet het op een rennen, mijn zusje achterlatend. Thuis aangekomen zie ik hoe twee mannen mijn moeder in bedwang houden. Ze schreeuwt en schopt. Nee, ik ga niet mee. Ze moeten dood. De ratten moeten dood. Mijn hart klopt in mijn keel. Niemand ziet mij staan. Mijn zusje komt huilend aangerend. Mamma, mamma waar ga je naar toe? Onze moeder wordt op een brancard de ambulance in gereden. Mijn knieën knikken. Wat nu? Wie vertelt mij wat er aan de hand is? Wie vertelt mij wat er gebeurd? En daar is de buurvrouw. Ze praat met die mannen die mijn moeder mee nemen.

Kom maar met mij mee, jullie moeder wordt opgenomen. Opgenomen? Waarom? Vol met vragen gaan wij met de buurvrouw mee naar huis… waar is Mamma?…..