No second Troy

door Jean Pierre Rawie

Ik heb een vrouw bemind, die best
een tweede Troje zou verdienen
en diedoor drank en heroine
onder mijn ogen werd verpest.

Tot ziekbed kromp het liefdesnest
en ik zou zachtjes willen grienen
omdat alleen dit clandestiene
sonnetje van ons tweeën rest.

Zo’n veertien regeltjes waarmee je
een tipje van de sluier licht,
wat zout om in de wond te wrijven

Wat zijn dat toch voor waanideeën?
dat je, verdomd, in een gedicht
de dingen van je af kunt schrijven