Dood…en dan?

Door Lucie Schepers 

Ik heb nooit nagedacht over wat er na mijn dood met me zou gebeuren.  Voor mij stond al vast dat ik begraven zou worden op zelfde kerkhof waar ook mijn vader en moeder liggen en mijn oudste broertje, dat maar acht dagen geleefd heeft 

Sinds enige tijd merk ik dat mensen vaak voor andere methoden van lijkverzorging kiezen. Mensen die bijvoorbeeld vinden dat er onder de grond allerlei enge beesten wonen die jouw stoffelijk overschot als door de Voorzienigheid gegeven voedselvoorraad zien. Die mensen laten zich liever in een crematorium voor de laatste keer in vuur en vlam laten zetten. 

Als ik op het kerkhof loop waar mijn ouders liggen, valt de stilte en de vredigheid me op. Bij sommige grafstenen staan mensen stil of leggen bloemen neer. Er zijn ook mensen die tegen de grafsteen praten, alsof ze de overledene nog van alles willen zeggen en vertellen. Dat snap ik wel.  Een vriendin van me zegt: ‘maar je kunt de as van je dierbare na een crematie ook op een kerkhof in een urnenmuur laten plaatsen. Dan heb je ook een plek om, naar toe te kunnen gaan. Of de as uit strooien op een plek die voor de overledene van groot belang was. ‘Ruud zegt: ‘Ik wil begraven worden. Rust onder de grond met alleen het geluid van de bewegende wortels van het gras boven me. Ik hoef niet in een vaas, want ik ben geen bos bloemen en ik zou het zien alsof ik in een asbak was gestopt’ 

Onze dochter kiest er bewust voor om op een natuurbegraafplaats begraven te worden, zonder steen, maar één met de natuur om haar heen. De meeste mensen hebben een begrafenisverzekering, Want een uitvaart – welke dan ook – kost geld. Tenslotte wordt vuilnis ook niet gratis opgehaald; daar betalen we reinigingsrechten voor. Die zijn voor iedereen gelijk maar de prijzen van begraven en cremeren lopen sterk uiteen. Ik heb verhalen gehoord dat een begrafenis zomaar achtduizend euro kan kosten.  Dat is meer dan zestienduizend gulden in oud geld. 

Een man waar ik nogal tegen opkeek, stierf enkele weken geleden en die had besloten om zijn lichaam aan de wetenschap te doneren. Dan heb je niet echt een verzekering voor de kosten nodig. Je moet alleen accepteren dat jouw dierbare op de snijtafel belandt. Zelf merk je daar niks meer van er is alleen geen plek waar je heen kun behalve je eigen herinnering. Ik vind wel dat niemand – ook je kinderen niet – iets te zeggen heeft over wat er na je dood met je gebeurt. Dat bepaal je alleen zelf, net als die man. Daarom hoop ik dat ik nog lang leef om erover na te denken. Want ik ben er nog niet uit…